مقایسه تأثیر دو روش تمرین درمانی (با و بدون کینزیو تیپینگ) بر بهبود درد، عملکرد، قدرت و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال

سندروم درد پاتلوفمورال یکی از شایع ترین مشکلات عضلانی اسکلتی مفصل زانو در بزرگسالان و جوانان ورزشکار و غیر ورزشکار است. علائم این ضایعه درد اطراف و پشت زانو می باشد که ناشی از تغییرات فیزیکی و بیومکانیکی پاتلوفمورال است. از میان درمان های غیر جراحی، تمرین درمانی و تیپینگ از رایج ترین روش های درمان سندروم درد پاتلوفمورال هستند. در اغلب تحقیقات تمرین درمانی معمولاً شامل تقویت و کشش عضلات و تمرینات انعطاف پذیری می باشد. تیپینگ نیز به عنوان یکی دیگر از روش های درمانی موثر برای بهبود علائم سندرم درد پاتلوفمورال شناخته شده است. تیپینگ کشکک زانو سبب کاهش درد شده و فعالیت عضلات چهار سر رانی را افزایش می دهد و نیز راستا و وضعیت کشکک زانو را بهبود می بخشد. بنابراین، توجه به اینکه تمرین درمانی یکی از روش های کم هزینه برای درمان سندرم درد پاتلوفمورال است، ضروری است که محقق در تحقیق حاضر در انتخاب و ارائه تمرینات به نقش عضلات کوتاه و ضعیف شده برای درمان سندرم درد پاتلوفمورال توجه بیشتری نموده و همان طور که قبلاً نیز بیان شد عوامل درمانی objective سندرم درد پاتلوفمورال را مورد بررسی قرار دهد. از سوی دیگر در ارتباط با مکانیزم تأثیر گذاری این روش های درمانی (تیپینگ و تمرین درمانی)، بر بهبود علائم سندرم درد پاتلوفمورال و خصوصاً در ارتباط با تیپینگ اطلاعات جامعی در دسترس نمی باشد که محقق باید این موضوع را نیز بررسی نماید .بنابراین هدف از این پژوهش مقایسه ی تأثیر دو روش تمرین درمانی (با و بدون کینزیو تیپینگ) بر بهبود درد و قدرت، عملکرد و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال می باشد. روش پژوهش: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی است و روش اجرای آن میدانی می باشد. نمونه آماری تحقیق حاضر 45 نفر از زنان 20 تا 40 ساله مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال بودند. میزان درد، مدت زمان ایستادن روی یک پا، میزان قدرت عضلات آبداکتور و چرخش دهنده های خارجی ران و نیز اکستنسورهای زانو، اختلاف زمان آغاز فعالیت عضله پهن مایل داخلی نسبت به عضله پهن خارجی و همچنین نسبت فعالیت عضله پهن مایل داخلی نسبت به عضله پهن خارجی، در این تحقیق اندازه-گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها وانجام آزمون های آماری لازم در این مطالعه از نرم افزار spss نسخه 20 استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته های پژوهش: نتایج این مطالعه در پس آزمون در هر دو گروه تمرینی، کاهش میزان درد، افزایش عملکرد، افزایش میزان قدرت عضلات آبداکتور و چرخش دهنده های خارجی ران و نیز اکستنسورهای زانو، کاهش تأخیر زمان آغاز فعالیت عضله پهن مایل داخلی نسبت به عضله پهن خارجی و همچنین افزایش نسبت فعالیت عضله پهن مایل داخلی نسبت به عضله پهن را خارجی نشان داند (05/0p<). همچنین نتایج نشان دادند که تمرین درمانی و تمرین به همراه کینزیوتیپ اثر یکسانی بر بهبود قدرت عضلات آبداکتور و چرخش دهنده خارجی ران، درد متوسط هفته قبل از اندازه گیری، عملکرد، و نسبت فعالیت الکتریکی عضله پهن مایل داخلی به پهن خارجی (vmo:vl) افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال دارند و می توانند موارد فوق را در زمان مساوی بهبود دهند (05/0p>). در مورد اثر بخشی تمرینات به کار رفته در پژوهش حاضر باید گفت، تمرین درمانی به همراه کینزیوتیپ در زمینه بهبود قدرت عضلات اکستنسور زانو، کاهش درد در حین تکلیف پله و کاهش تأخیر زمان آغاز فعالیت الکتریکی عضله پهن مایل داخلی نسبت به عضله پهن خارجی (vmo-vl) در حین تکلیف پله با اندازه اثر بالا باعث بهبودی بیشتری نسبت به تمرین درمانی منفرد در افراد مبتلا به سندروم پاتلوفمورال شدند (05/0p<). نتایج بدست آمده خود نشان از تأثیر بیشتر تمرین درمانی به همراه کینزیوتیپ دارند.